Roadtrippin'

En ja, daar zit ik dan met mijn goede gedrag en mijn ambitieuze plan: Op weg naar mijn stage in Spanje in een auto die ik niet vertrouw, op onbekende, buitenlandse snelwegen (met haaientanden op de snelweg; HOE DAN?!) en regen die naar beneden dendert waardoor ik me begon af te vragen of ik niet beter een ark had kunnen kopen in plaats van een audi.
Dit was the story of my life toen ik afgelopen week België binnenreed en me gestresst af begon te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Toen een aantal maanden geleden duidelijk werd dat ik stage zou gaan lopen in Spanje en hierbij een auto geen overbodige luxe zou zijn, ontstond het plan om zelf een auto mee te nemen en van de heenreis een road trip te maken. Uiteraard kon dit plan niet uitgevoerd worden zonder tegenslagen, dus hield de auto die ik mee zou nemen er twee weken voor vertrek mee op. Gelukkig was ik zo vastberaden (lees: eigenwijs/tegendraads/stellig) dat de road trip door zou gaan dat ik zelf een auto heb gekocht: Een heuse Audi A4 (weliswaar met 3,5 ton op de teller en wat oorlogswonden, maar daar merk je niks van, uhum).
Uiteraard liet ik me niet tegenhouden door de tegenslagen (zelfs niet toen de auto op een stuk van 50 kilometer 8 keer uitviel) en vertrok ik op 26 augustus naar het zonnige zuiden. Heel blij was ik met het gezelschap dat ik de eerste 1300 kilometer had, want Tecla (goede vriendin, a.k.a. Teek) zat rustig naast me, gedoogde mijn urenlange valse gezang en speelde voor navigatiesysteem als de echte er mee ophield of me door Zwitserland wilde sturen. Uiteindelijk zijn we via Eindhoven naar Maastricht gereden, van daaruit naar Trier, verder naar Colmar, naar Besançon en tot slot kwamen we aan in Annecy. Vermoeid en uitgehongerd, maar levend en opgelucht.
Toen Tecla in haar beste Frans (wat niet zo goed was en ik het toen maar heb over genomen) naar haar kamer informeerde en deze toegewezen kreeg, ben ik hier nog een nacht blijven hangen. De volgende dag begon echter de beproeving pas echt: Ik zou nu de resterende 1200 kilometer alleen moeten afleggen. No problemo natuurlijk, maar stiekem wel een beetje spannend. Gelukkig stotterde mijn auto de eerste dag alleen de laatste vijf kilometer op weg naar mijn slaapplaats (Baillargues) en dat bleek dus mee te vallen. Het weer was in ieder geval een stuk beter dan eerst en er doemden geen wilde dieren meer voor mijn auto op (vossen enzo), dat scheelt.
De dag erna ging het allemaal nog soepeler en geheel ontspannen kwam ik aan in Tarragona, waar ik de nacht in een jongerenhostel doorbracht (goedkoop, maar niet goed voor je nachtrust). En ja hoor, toen ik wakker werd in Tarragona besefte ik me dat ik die dag mijn eindbestemming zou bereiken: Jalón. Dus toen ik in Tarragona eenmaal tot in den treure had rondgeslenterd, mijn schoenen begonnen te soppen van de regen (ja, alweer potverdikke) en ik zin kreeg in yoghurtijs (maar dat zaakje nog gesloten was) ben ik weer in de auto gestapt.
Hoe dichter ik bij mijn eindbestemming kwam, hoe harder de zon begon te schijnen en hoe blijer ik me begon te voelen: De omgeving is prachtig, de mensen spreken Spaans (duuuuh) en het is dicht bij zee. Ik laat hier expres het weer nog even buiten beschouwing, daar kom ik zo op terug. Al met al was ik blij. Heel blij.
Je zou denken dat ik niet veel blijer kon worden, nou, je hebt het fout! Ha, lekker puh! Ik was namelijk nóg blijer toen ik mijn appartement bekeek en biertjes ging drinken met een aantal collega’s. Het appartement is perfecto: Goedkoop, ruim, voorzien van vaatwasser en bubbelbad en het heeft vanaf het grote balkon een prachtig uitzicht. En ja, ook mijn collega’s lijken me erg aardig. Eerste indrukken zijn maar eerste indrukken, maar die zijn wel kneiter belangrijk heb ik geleerd vanuit eerdere ervaringen (levenservaring enzo).
Mijn aankomst is inmiddels alweer bijna een week geleden en sindsdien heb ik bizar weinig nuttige dingen gedaan. Daar gaat vanaf morgen verandering in komen, want dan begint mijn stage. Ik ben erg benieuwd en ga jullie lekker niet vermoeien met allemaal details over mijn werkzaamheden, want dat wil ik niet, daar zitten jullie niet op te wachten en dat mag ook niet i.v.m. privacy. Maargoed, ook naast mijn stage zal ik (hopelijk) veel dingen beleven en die kan ik natuurlijk wél met jullie delen. Leuk hè?! Dan blijven jullie toch nog een beetje op de hoogte van mijn –altijd interessante- leven. Hasta la vista, baby!
Ohja, wat het weer betreft: Ik ben serieus aan het overwegen om mijn audi in te ruilen voor een ark. Toen ik gisteren van de supermarkt terug liep naar huis, had mijn paraplu had hetzelfde effect als het dragen van lieslaarzen in een twee meter diepe rivier. De natuur heeft het hard nodig, maar mijn gemoedstoestand wordt er niet beter van. Gelukkig wordt het vanaf woensdag beter. Nu hoor ik in gedachten jullie hoongelach, maar wacht maar tot het hier in de winter 20 graden is en jullie met jullie kraag hoog opgetrokken door de natte sneeuw fietsen terwijl er een auto hard door de enorme plas naast je rijdt..